Toen Kitty, een vrouw van zestig, bij mij in de praktijk kwam, voelde ze zich vastgelopen in haar verdriet. Vier jaar eerder was haar echtgenoot overleden. Ze waren ruim veertig jaar samen geweest, een leven vol liefde, herinneringen en gedeelde momenten. Sinds zijn overlijden voelde ze zich leeg en gebroken. Het gemis beheerste haar dagen, en de pijn liet haar niet meer los.

Kitty kon niet meer genieten. Haar wereld werd steeds kleiner, haar sociale leven verstilde. Ze voelde zich gevangen in een verdriet.

Samen zijn we aan de slag gegaan met haar rouw. Stap voor stap hebben we de blokkades in haar lijf en hart aangeraakt en verzacht. Er kwamen tranen, veel tranen. Maar met elke traan kwam ook een stukje ruimte. Nieuwe inzichten ontstonden over loslaten, en over opnieuw leren leven met wat er is.

Langzaam begon Kitty te voelen dat ze zichzelf het leven weer mocht gunnen. Ze ontdekte dat haar man niet echt verdwenen was, maar in liefde in haar voortleefde. Dat besef gaf haar kracht.

Vandaag straalt Kitty weer. Ze werkt als vrijwilligster, maakt mooie reizen met een vriendin en kan weer oprecht genieten van het leven. De zon is weer gaan schijnen voor Kitty ☀️

Rouw hoeft niet voorbij te gaan maar het mag zachter worden. En soms, na veel tranen, komt er weer licht.

Met toestemming van Kitty heb ik deze blog geschreven. Kitty is overigens niet haar echte naam.

Waarom ik dit verhaal deel?

Omdat loslaten en jezelf weer het leven gunnen één van de moeilijkste stappen in het rouwproces is. We zijn vaak veel streng voor onszelf en bang om de ander te vergeten. Maar juist door jezelf weer ruimte te geven, kan er ontspanning en heling ontstaan.

Wil je meer weten over thema’s als loslaten en rouw?  Plan een vrijblijvend telefonisch consult.